نسیم صبح

باتو گویم  ای دوست ای اشنایی که مرا نمیشناسی تو که مرا دریا خطاب کردی و خودت نیز دریا شدی دریایی خروشان که دل مرا نیز طوفانی کرد و مهراب آن را جاری‌ ؛دل من به قوت کلام خدا ودعایت آرام گرفت و در گلشن پر رمز و راز کلامت چون طفلی هاج و واج به اطراف نگریست اما دیگر نگریست و دل به امید تنهاترین امید هستی بست تا که او آنچه صلاح است را رقم زند و تو ای از احساس برین که پای در گریز گذاشته ای شاید از آن رو که میپنداری من بیدلم یا هزار دل دارم ؛من تنها دل ساده ای دارم بی تکلف و بی ریا که جز خوبی دوستان در آن نمیگنجد .چشم در چشمت میدوزم و دعایت میکنم تا از دو دلی رهایی یابی و خداب مهربان آن یار همه یاران تو را در آخر الزمان جزو یاران وانصار و مسارعین در قضائ حوائج و ممتثلین اوامر آن موعود مهربان قرار دهد و به همه ما آن طلعت رشید و لبخند زیبا را بنمایاند که این وعده ای قریب است؛که انهم یرونه بعیدا و نراه قریبا. 

پی نوشت :این یادداشت را بعد از هشت سال مجدد منتشر میکنم.یادآوری خاطرات مجازی گذشته....